En we zijn terug…

Beste volgers van onze blog,

Gisteren, vrijdag 30 maart, zijn we vertrokken vanuit Kathmandu richting Brussel.

Voor we naar de luchthaven reden gingen we eerst langs in het hoofdkantoor van Damiaanactie in Nepal. Daar namen we afscheid van het team dat ons gedurende 3 weken heeft begeleid en dat ons getoond heeft dat ze met Damiaanactie in Nepal heel mooi werk leveren voor mensen met lepra en tuberculose.

Dokter Susil deelde rozen uit.Hij gaf er tekst en uitleg bij: de rozen hebben een verschillende kleur en vormen samen een mooi boeket – symbool voor het samen zijn van mensen met een verschillende huidskleur, overal in de wereld. De rozen symboliseren dus diversiteit en eenheid maar staan ook symbool voor vriendschap, geluk en hoop. Een mooiere boodschap konden we niet krijgen om deze stage af te sluiten.

Daarna kregen we een mooie bloemenkrans en was het vlug rijden naar de luchthaven. We hadden in ons hoofd al gepland om de mooie bloemenkrans te bewaren tot in Brussel en hem te dragen bij het naar buiten gaan maar door ‘quarantainemaatregelen’ mocht de bloemenkrans niet mee….

Om 22u was het dan zover… we kwamen aan in Brussel en werden door familie en vrienden verwelkomd.

We zijn een beetje moe maar we kunnen zeggen dat dit een onvergetelijke stage was – veel gezien, veel gedaan, vriendschappen opgebouwd… een pak herinneringen voor het leven!

Het lijkt nog lang maar noteer alvast in jullie agenda dat we  op vrijdag 27 april (groep 1 en 2) onze ervaringen op een unieke manier zullen voorstellen in de school! Iedereen is op deze avond van harte welkom.

Het Nepalteam!

een nieuw avontuur en een nieuwe blog…

Beste volgers van de blog ‘SAI aalst naar India’,

Ook een blog heeft een maximum capaciteit en na verschillende jaren van stage in India en ééntje in Nepal heeft onze blog bijna zijn maximum capaciteit bereikt.

Nog voor het vertrek van een volgende groep op stage naar Nepal is daarom een nieuwe blog aangemaakt. Wil je ons verder volgen kijk dan vanaf vrijdag regelmatig naar

https://saiaalstgoesinternational.wordpress.com/

Wil je nog herinneringen ophalen aan vorige stages? Dat kan! Op de ‘nieuwe’ blog is een archief aangemaakt.

Tot binnenkort……..

 

We zijn terug!

Dag iedereen

We zijn veilig thuis geraakt en klaar om onze verhalen met jullie te delen.

Veel geluk aan de volgende groep die later deze week vertrekt!

Namaste

Team Nepal

Dag 17 – Afscheid nemen van Nepal

De dag begon (zoals steeds) met een stevig ontbijt. Na even wachten kwam Richa, een medewerkster van de Damiaanactie, ons halen om met de bus naar het National Tuberculosis Center te gaan. Onderweg viel ons op dat er in het midden van de weg een man in een rolstoel met een enorme snelheid aan het vooruitgaan was. Dit vonden we vreemd.. maar wat later zagen we nog verschillende mensen in een rolstoel en toen viel onze ‘’rupee’’. Het was een rolstoelwedstrijd! Vreemd beeld in de drukke straten van Kathmandu!

Eens aangekomen in het tbc ziekenhuis werden wij onthaald in een vergaderzaal en kregen we thee aangeboden. De directeur van het ziekenhuis gaf wat uitleg over de werking van het tbc ziekenhuis. Patiënten komen hun medicatie hier ophalen maar worden ook gescreend op tbc. Nadien kregen we een rondleiding in het ziekenhuis en zagen we de stockageplaats. Hier bergen ze al het materiaal van het ziekenhuis op en bewaren ook de medicatie voor alle tbc patiënten in Nepal. Het wordt van hieruit verder doorgegeven naar de bevoegde ziekenhuizen over heel Nepal. In Nepal wordt de behandeling voor tbc patiënten immers gratis voorzien door de overheid.

Hij vertelde ons ook dat ze veldwerk doen om mensen met een verhoogd risico op tbc sneller op te sporen en hen dan ook een behandeling te kunnen geven. Voor het gebouw vielen ons ook een tweetal busjes op. Dit zijn busjes waarmee ze naar afgelegen regio’s gaan. Eén van de busjes bevat een volledig labo en het andere had zelfs een röntgenapparaat om longfoto’s te kunnen nemen. Zo kunnen ze de mensen tijdig screenen en verder helpen. Om de mensen te motiveren om de behandeling vol te houden (een therapie van 6 tot 9 maanden) krijgen zij bij het volbrengen van de behandeling een kleine financiële gift. In Nepal zijn er ongeveer 35 tot 40 000 nieuwe mensen per jaar waarbij de diagnose tbc wordt vastgesteld.

Na dit bezoekje was het lunchtijd. In de namiddag gingen wij samen naar het gebouw van Damiaanactie om onze ervaringen, bedenkingen en aanpassingen voor de volgende groep te delen. Nadien toonden we onze dankbaarheid met een gift en een mooi tekstje, voorgedragen door Lobke. Damiaanactie wou ons ook hartelijk danken en had een slot ceremonie voorbereid. Wij kregen allemaal een krans van orchideeën, een roos (van Dr. Sushil) en een sjaal als bedanking. Deze sjaal werd ons gegeven om ons een veilige terugreis toe te wensen.

Na deze mooie ceremonie gingen wij op jacht naar de typische Nepalese klederdracht. Het duurde niet zo lang tot iedereen zijn maat en kleur gevonden had. Rond 19u zijn we dan op zoek gegaan naar een gezellig restaurantje waar we ons laatste Nepalese avondmaal kregen.

Spijtig genoeg is dit onze laatste blog/dag in Nepal. Hopelijk hebben jullie wat kunnen meegenieten van ons avontuur. Wij hebben er in ieder geval met volle teugen van genoten, ondanks de zware dingen die we soms hebben gezien. Bedankt om ons zo actief te volgen en hopelijk heeft de volgende groep een even leuke ervaring als ons.

Morgen stijgen we op om 13u en zullen hopelijk sneller thuis zijn dan we denken. Tot dan!

Groetjes

Jasmien en Laura

Dag 16 – Een lach van een kind, maakt je altijd goed gezind!

Vandaag hebben we een bezoek gebracht aan Shangrila Home vzw. Het is een opvangtehuis voor straatkinderen in Kathmandu. De kinderen zijn één voor één uniek. Er zijn weeskinderen, kinderen die uit een zeer arm gezin komen, ex- mishandelde kinderen, ….

Het project is opgestart in 1995 toen enkele Belgen de handen in elkaar sloegen en een pand huurden voor 11 straatkinderen. Ze zijn dus heel klein begonnen maar ondertussen is het project al heel wat uitgebreid. Momenteel hebben ze zo’n 70 kinderen die ze opvangen. Dit zou natuurlijk onmogelijk zijn zonder de enthousiaste vrijwilligers, waaronder een aantal Belgen.

Het mooie aan dit project is dat ze de kinderen begeleiden van klein tot groot. Ze wonen samen in een home. Ze geven de kinderen een kans om naar school te gaan, geven onderdak, eten en medische zorgen. Maar dit is niet alles. Ze leren de kinderen ook zelfstandig worden. Als de kinderen geslaagd zijn voor klas 10 (16-18jaar) verlaten ze het project niet voor ze een job en dus een inkomen hebben. Wat ook heel leuk was om te horen is dat ‘ex-kinderen’ die hier zijn opgegroeid ondertussen mee in het project zitten en nu zelf meehelpen.

Ze verblijven nu op een tijdelijke plaats omdat er 3 jaar geleden een aardbeving geweest is in Nepal. Het huis waar ze toen in woonden was onbewoonbaar. Maar het hele team heeft iets mooi om naar uit te kijken. Ze zijn al 1 à 2 jaar bezig met het bouwen van een nieuw huis om daar in te trekken. Dit zou klaar zijn tegen eind april. Dan kunnen ze verhuizen naar een mooi en ruimer gebouw waar ieder kind de ruimte krijgt die hij nodig heeft. Dit project zou niet haalbaar zijn geweest zonder de hulp van de wereldwijde steun en sponsoring.

Na een rondleiding in hun gebouw hebben we ons uiteraard laten gaan met de kinderen. We hebben voetbal gespeeld, frisbee, met ballonnen gespeeld,… De kinderen hadden allemaal een lach op hun gezicht en wij ook! Het kind in ons kwam terug boven en we deden de zotste dingen! Sommige kindjes kwamen ook spontaan op onze schoot zitten of onze handen vast nemen. De kinderen kregen ook net op dit moment hun zakcentje. Christine en Amy zijn met de kleinste kindjes mee geweest naar de winkel want ze wouden snoep kopen met hun zakcentje. Toen we moesten vertrekken hebben we nog een groepsfoto genomen met alle kinderen. Ze waren heel enthousiast!

Nadien zijn we een pottenbakkerij gaan bezoeken. Dit is een hobby die de oudere kinderen mogen komen doen in hun vrije tijd. De techniek leren ze aan van een echte pottenmaker. We waren onder de indruk van de mooie dingen die ze maakten. We konden het dan ook niet laten om een paar beeldjes te kopen. Het geld dat ze ontvangen door de aankoop van die zelfgemaakte beeldjes gaat naar hun eigen project, Shangrila home.

Het was een fantastische dag voor ons allemaal!

 

Groetjes,

Alexandra en Amy

 

Dag 15 – Rondneuzen in het tropische instituut en het TBC hospitaal

We hadden deze ochtend afgesproken om 8 uur15 aan het ontbijt maar dit was voor sommigen niet haalbaar 😉 We hebben toch gezamenlijk genoten van het ontbijt maar zijn dan iets later gestart.

Eerst gingen we naar het tropisch instituut. Het was even stappen maar een goede wandeltocht in de ochtend kan eens deugd doen. Eens in het Sukraraj Tropical and infectious disease hospital werden we ontvangen door de directeur van het ziekenhuis. Zij straalde een bepaalde vorm van autoriteit uit. Onze gids zei dat dit kwam doordat het ziekenhuis een overheidsziekenhuis was en niet ondersteund wordt door een NGO. Dit was even aanpassen voor ons.

Het instituut was zeer interessant. We werden ondermeer rondgeleid door de verschillende afdelingen. We maakten kennis met de verschillende ziektebeelden, de symptomen en de behandelingen. Wat we al vaak hebben gemerkt hebben in de Nepalese cultuur is dat er niet luid en duidelijk gepraat wordt. Dit was deze keer jammer genoeg weer van toepassing. De persoon die ons rondleidde sprak heel onduidelijk en voor ons onverstaanbaar Engels. Maar we behielpen ons door vragen te stellen aan de dokters ter plaatse en meneer Rizal, onze tourbegeleider van de dag en eveneens werknemer van Damiaanactie.

We werden nadien even verspreid per twee op verschillende plaatsen in het instituut. Hierdoor konden we elk onze individuele vragen stellen. Een aantal van ons konden de consultatie bij de dokter bijwonen. Hier werden de patiënten onderzocht. Daarna werden ze doorgestuurd naar de juiste dienst. Vandaag waren het vooral kinderen en volwassen die gebeten waren door honden, apen en slangen. In dit ziekenhuis was er zelfs antigif voor slangenbeten aanwezig. Nu is het een drukkere periode omdat het warmer wordt en de dieren meer buiten komen.

Een andere groep kon dan weer naar de consultaties gaan waar patiënten komen voor een HIV/AIDS controle. Het is één van de enige ziekenhuizen die patiënten met HIV wil behandelen in Nepal. Het is er proper, gestructureerd en goed voorzien van medisch materiaal.

’s Middags zijn we gaan eten om op krachten te komen alvorens we vertrokken naar het Anti-Tuberculosis Association Chest Hospital. We hebben hiervoor voor het eerst een plaatselijke bus genomen. Busje vol zoals ze zeggen. Iedereen stond tegen elkaar geplakt. Het was maar voor 5 minuten dus het viel wel goed mee.

We kwamen net toe op de site toen ons oog viel op een moeder met haar kind in het gras. Michiel nam het initiatief om een ballon aan het kind te geven. In het ziekenhuis werden we hartelijk ontvangen door de directrice van het ziekenhuis. Eerst gingen we naar het laboratorium waar we uitleg kregen over de verschillende manieren hoe je TBC kan vaststellen. We konden ook een kijkje nemen door de microscoop en de bacil van Koch waarnemen die gekleurd werd in het fel geel. Het waren net vuurvliegjes!

We kregen een verdere rondleiding in het ziekenhuis en zagen de plaats waar de patiënten hun medicatie onder toezicht kregen. Eenmaal in het hotel aangekomen werden we verrast door leuk nieuws. OMG we staan toch niet weer in de krant zeker?? Het Nepalese artikel konden we niet lezen maar de foto was duidelijk! We namen de krant mee en hadden opnieuw een mooie herinnering aan het colorfestival. In de late namiddag waren we vrij. Hierbij kregen we de keuze om de laatste souvenirs te kopen of om aan onze stage opdracht te werken. Voor iedereen was de keuze snel gemaakt. Wat deze was laten we even in het midden 😉

We hadden om 20 uur afgesproken om op zoek te gaan naar iets lekkers. Vera en Christine hadden al een idee. Een leuke koffiebar in de buurt. Na het eten waren we klaar om de laatste hand te leggen aan onze stageopdracht. Morgenvroeg is het eindevaluatie. Hopelijk verloopt alles vlot.

 

Lobke en Hannes

Bacil Van Koch

Dag 14 – Happy Holi!!!!

Dag liefste familie, vrienden en trouwe volgers! Hier zijn we weer.

Na de miserie en inspanning van de voorbije dagen was het tijd voor ontspanning! Vandaag vieren ze in Nepal het colorfestival, ook wel het Holi-festival genoemd. Dit is een festival dat 1 week duurt. Het is een soort lentefeest waarbij de dag start met het planten van een bepaald type plant. Deze dag is dus de officiële 1^e lentedag. De dagen worden langer en de zon schijnt langer. Dit hebben we vandaag duidelijk ondervonden. Maar ook betekent het dat het goede het kwade heeft overwonnen.

Deze ochtend zijn we gestart met een stevig ontbijt in ons alom bekende hotel. Hier werden de eerste kleuren op ons gezicht gesmeerd. We hadden er zin in! Vervolgens was het tijd om het feest af te trappen. We kwamen op straat en het duurde niet lang alvorens we meegingen met de grote mensenmassa. Onze eerste stop was een pleintje waar de talrijke gekleurde poeders in ons gezicht gesmeerd werden. Op straat is het de gewoonte dat de mensen met emmers water vanop hun balkon naar beneden gooiden. De eerste keer was dit zeker verschieten #hetwaskoud.

We begonnen te feesten en we genoten van het zonnetje op ons gezicht. Toen we terug gingen naar het hotel viel ons op hoe de mensen één waren. Het was alsof de kleuren de kloof tussen arm/rijk en de verschillende rassen en klassen volledig deden verdwijnen. Iedereen danste met iedereen en dit keer was het niet ‘Namaste’ maar HAPPY HOLI! Het was een beetje te vergelijken met carnaval bij ons.
Aan het hotel verzamelde iedereen om iets te gaan eten. Natuurlijk konden we niet verder gaan zonder eerst een tussenpauze te nemen en onze beste dansmoves van onder het stof te halen. Zo was de ruitenwasser, de visser en het grasmachine erg in trek. Niet enkel bij ons maar ook de andere mensen deden al snel mee. Na ons eten zijn we verder gegaan en zijn we gestopt in een stadstuin waar er live gezongen en gedanst werd. Alles werd uitgezonden op ABC News. Dus moest u zin hebben… We konden het niet laten om toch ook eens voor de camera te verschijnen.

Tijdens het dansen zag een Nepalees ons bezig en dacht hij: “Hier kan ik meer mee”. Dus heeft hij ons enkel dansmoves bijgeleerd. Nadien zijn we naar ons hotel gegaan en hebben we ons gedoucht. Het colorfestival werd dubbel beleefd in onze douche en we konden er geen afscheid van nemen dus hangt er hier en daar nog een kleurtje ;).

Na even te rusten, werken aan de stageopdracht, zonnen of zelfs de was te doen gingen we naar het restaurant waar we onze innerlijke mens nog eens hebben versterkt. Ook hebben we het plaatselijk bier gedegusteerd. Dit viel bij iedereen in de smaak dus TIP: ben je ooit in Nepal drink dan zeker een “Everest”. Het is een aanrader!

Toen we hier gezellig aan het bijkletsen waren viel ons op dat ons avontuur er bijna opzit en dat het onze laatste keer is dat wij voor jullie de blog mochten schrijven. Bedankt aan alle trouwe lezers!! Natuurlijk zullen onze medestudenten de andere dagen nog invullen dus geen paniek!

Bedankt voor alles en we tellen af naar maandag 5 maart om jullie al onze verhalen te vertellen!

Met spijt in het hart sluiten wij dit voor de laatste keer af!

Groetjes

Marisa & Michiel (aka M&M 😀 Dat viel ons net op. Marisa is de rode en Michiel de blauwe!)

 

Dag 13 – Nepal blijft naar onze keel grijpen…

Namaste beste volgers, familie en vrienden

Vandaag was onze eerste uitslaapdag sinds het begin van de reis. We mochten tot 9 uur in ons bed blijven. Zalig!

Nadien ging we naar het AMDA ziekenhuis voor een overleg. We moesten onze ervaringen over de voorbijgaande stage bespreken en feedback geven zodat ze hun werking konden optimaliseren. Nadien gaven we een gift. Die gaat gebruikt worden om te zorgen dat arme patiënten ook medische bijstand kunnen krijgen. Sommige mensen gaan immers vroeger naar huis omdat ze verdere medische bijstand niet meer kunnen betalen.

Nadien volgde de 12 uur durende busrit naar Kathmandu. Hier hebben we onderling even besproken wat we allemaal reeds gezien hadden. Het deed deugd om onze emoties even de vrije loop te laten.

We stopten ook even aan een rituele verbrandplaats. De doden worden in een witte doek gewikkeld en aan de oever van de rivier verbrand. Nadien wordt de as van de overledene in de rivier gestrooid. Het vuur wordt aangestoken door de oudste zoon en op ongeveer 1 uur is het lichaam verbrand.

We reden opnieuw iets verder en onze volgende stop was aan een grote hangbrug. Een vijftal van onze groep gingen volledig naar de andere zijde. Onze begeleidster vroeg ons daar of we even het ouderentehuis wensten te bezoeken dat daar aanwezig was.

Wat we aantroffen was schrijnend. De mensen hier worden voorzien van eten, drinken en een volledig houten bed. Daar stopt het ook. Er is geen geld om verzorgenden voor hen te voorzien. Ze zijn grotendeels op zichzelf aangewezen. Sommigen waren blind, anderen konden niet meer stappen… De geur die hier aanwezig was, is met geen pen te beschrijven. Je kan je voorstellen dat iemand die weinig mobiel is niet meer tijdig naar het toilet raakt… Bovendien zijn de meeste van deze ouderen door hun familie verstoten.

Het was bijzonder moeilijk om deze mensen achter te laten. Het enige wat we konden doen was onze zegen geven door met onze handen hun voorhoofd aan te raken, een gift geven en onze reis verder zetten…

 

Tot morgen

Vera, Christine en Dieter

 

Enkele sfeerbeelden…

Onze camera heeft al vele mooie beelden vastgelegd tijdens onze stage. We willen jullie dan ook een aantal sfeerbeelden geven van onze reis tot nu toe…

Dag 12 – Nachtdienst en Lumbini

Gisterenavond om 20 uur begonnen Amy, Marisa en Christine aan hun nachtdienst op het verloskwartier. In deze zaal en arbeidskamer zijn er 11 bedden waar de toekomstige moeders hun bevalling afwachten. De bevalling zelf gebeurt met weinig tot geen privacy. Dit gebeurt ook alleen. Familieleden en vaders zijn niet toegelaten op de bevallingsafdeling. Zij wachten in de gang, buiten aan de afdeling. Vaak zie je hen op de grond slapen, wachtend op het goede nieuws.

Wat opviel was de voor ons harde manier waarop de verpleegkundigen met de aanstaande moeders omgingen. Het is ons reeds meermaals opgevallen dat dit voor ons een harde cultuur is en dit is hier geen uitzondering.

Om 22u40 was de eerste geboorte een feit. Een gezond babymeisje van 2,7 kg die we zelf Vita (leven) hebben genoemd. In Nepal krijgen de baby’s immers pas na 11 dagen een naam. Er was ook droevig nieuws. Om 01u45 werd er een jongetje dood geboren. Van ons heeft hij de naam Vito gekregen. Maar om 03u40 zag Mientje het levenslicht. Zij was gelukkig kerngezond.

Na onze nachtdienst werden we afgelost door de rest van de groep die aan hun dagdienst begonnen. Buiten is er ondertussen al volop activiteit. Sommige moeders zijn hun was en/of die van de kinderen al aan het doen en hangen die buiten te drogen.

Voor de studenten die de vroege dienst kregen begon de dag na een stevig ontbijt om 8 uur. Net als gisteren werden we verdeeld over de verschillende diensten. Dit keer kregen Lobke, Laura, Jasmien en Alexandra de kans om 2 keizersnedes te zien. De eerste baby was een meisje, kerngezond! De tweede baby was een jongetje. Deze geboorte verliep minder vlot. Met veel bewondering en ongeloof keken we naar hoe de baby werd gereanimeerd en beademd. Na verloop van tijd werd de baby doorverwezen naar de intensieve zorgen. We hebben er een goed gevoel bij en hopen dat de baby gezond en wel binnenkort het ziekenhuis zal mogen verlaten.

Opvallend was wel dat er niet echt wordt gekeken naar het eerste contact met moeder en kind. De baby wordt onmiddellijk weggenomen en wordt niet aan de mama gegeven. De moeder weet dus niet onmiddellijk welk geslacht het kindje heeft en hoe het kindje eruitziet.

Ook zagen we hoe ze een tumor hebben verwijderd bij een baby van slechts 2 dagen oud. De tumor bevond zich op het achterwerk. De middelen die ze hebben en de werking van het operatiekwartier is helemaal niet te vergelijken met hoe het in België werkt.

Hannes mocht het team versterken van de spoedafdeling en Michiel vergezelde de verpleegkundigen van de intensieve zorgen. Alweer een dag vol nieuwe ervaringen!

We zijn ook allen in de late namiddag naar Lumbini geweest. Dit is de geboorteplaats van Boeddha en één van de meest heilige plaatsen voor het boeddhisme in Nepal. Het was een heel mooi gebied met veel groen. Alles was mooi onderhouden en het straalde er echt rust uit. De Boeddhisten waren er aan het bidden en zingen. Dit was aangenaam om naar te luisteren! We werden er zelf ook rustig van. Hun kleding is ook iets wat opviel en iets wat typisch voor hun geloof is. We moesten er ook onze schoenen uit doen om een bepaald gebied te mogen betreden. Dit was een mooie afsluiter van ons 3-daagse avontuur in Butwal.

 

Groetjes,

Amy en Alexandra